Κατίνα Λατίφη: 70 χρόνια μετά τον εμφύλιο

Το blog του Γιώργου Γούσια

Κατίνα Λατίφη: 70 χρόνια μετά τον εμφύλιο

Τον Αύγουστο του 2018 η Κατίνα Λατίφη είχε προσκληθεί να πάρει μέρος στα “Πρέσπεια”, που οργανώνονται στην περιοχή των Πρεσπών πάνω από δυο δεκαετίες. Θέμα των εκδηλώσεων ήταν τα 70 χρόνια από τον εμφύλιο. Ενώ είχε ετοιμάσει και την ομιλία της, τελικώς δεν πήγε. Λίγο αργότερα μου έστειλε το κείμενό της, το οποίο –απ’ όσο ξέρω- δεν έχει δημοσιευτεί πουθενά. Στην τελευταία του σελίδα υπάρχει η χειρόγραφη σημείωση: “Μια ομιλία που δεν έγινε” Στη μνήμη της το ανεβάζω εδώ σήμερα.

70 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ

Στη συνείδηση μου το Βίτσι – όπως και ο Γράμμος, έχει ταυτιστεί με τον Εμφύλιο και, μάλιστα, με την κορύφωση του που είχε πάρει τότε τρομακτικές διαστάσεις και είχε καταλήξει στην ήττα του Δ.Σ.Ε.

Για μένα, που είμαι μια από αυτούς που έζησαν αυτή τη σύγκρουση, η λέξη “Βίτσι” αφυπνίζει μνήμες και τραγικές εικόνες. Εδώ και πολύ καιρό, επισκέπτομαι το Γράμμο και το Βίτσι, σχεδόν κάθε χρόνο. Δεν έρχομαι γιατί επιθυμώ να ξαναθυμηθώ τη φοβερή εκείνη περίοδο, αλλά, γιατί μια εσωτερική δύναμη με σπρώχνει προς τα εδώ, γιατί, εφόσον επέζησα, είμαι οφειλέτης απέναντι σε αυτούς που χάθηκαν, αλλά και στα υπόκωφα μηνύματα τους.

Μου είναι αβάσταχτο το “Ενός λεπτού Σιγή”. Αρχίζω να φέρνω στη μνήμη μου μορφές θυσιασμένες και, δεν προφταίνω ούτε 10-15  πρόσωπα αδελφικά, αγνά παιδιά, που πάλευαν για να αγγίξουν τον ουρανό της Δικαιοσύνης και βρήκαν χώμα. Κι είναι χιλιάδες ….!

Κι όταν φθάνω σε αυτό το πανέμορφο μέρος με τα βουνά και τις λίμνες και με το νησάκι του Αγίου Αχίλλειου, τοπίο τόσο ειρηνικό και γαλήνιο, σαν βάλσαμο ψυχής και διασχίζω την στενή λουρίδα γης, ανάμεσα στις δυο λίμνες που τότε ήταν εντελώς στενή, προβάλλουν μπροστά μου ο Αντώνης Βρατσάνος, ο Πέτρος Κόκκαλης ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, ο Ζήσης, ο Μπελογιάννης, οι Μήτσος και Κώστας Παλαιολόγου, η Ντόντα που σώθηκε μέσα στα νερά της λίμνης, ενώ την πυροβολούσαν, αναπνέοντας με ένα καλάμι. Ή, όταν αντικρίζω την κορυφή πάνω από τη λίμνη, όπου, φύλαγα σκοπιά με την Ουρανία, ενώ μου ψιθύριζε πως, αφήνοντας το μωρό της στο Μπούλκες, το δάγκωσε δυνατά στο χέρι, για να του μείνει σημάδι, αν τυχόν αυτή ζήσει να το γνωρίσει, μη και της δώσουν άλλο. Βλέπω το Τσιούπτσε, μο Μικρό, με το κορδελάκι και τις λακουβίτσες, που τον εκτέλεσαν και τις γιαγιές που μιλούσαν μόνον σλαυβομακεδόνικα και μας χάιδευαν τα χέρια “Μάκο μο, Μάϊκο”.

Τον αγάπησα τον λαό του Βίτσι – της Πρέσπας κι είχα την τύχη να ταξιδέψω μαζί του στην Πολωνία, με τη φουρνιά του Μπελογιάννη – Ακριτίδη.

Μου είναι αδύνατον, να διαβώ αυτή την περιοχή επιφανειακά, την διαπερνώ και πάω στο βάθος της, στο κοίτασμα της, εκεί, όπου αναπαύονται 70 χρόνια τώρα ένας μεγάλος αριθμός από τα πλούσια νιάτα της πατρίδας μας και των δυο παρατάξεων.

Τελικά τι είναι Εμφύλιος;

Θα’ λεγα, εν συντομία, ότι είναι ο πόλεμος των πολέμων. Είναι ένας πολεμικός τυφώνας, χίλιες φορές πιο καταστρεπτικός και πιο διαρκής, στις συνέπειες του από οποιονδήποτε τυφώνα “Κατρίνα”[i] – εισχωρεί παντού, χωρίζει και σκορπίζει οικογένειες, φιλίες, γειτονιές, συγγενείς, διαλύει τα πάντα. Και όπου κι ας γύρισα στην Ελλάδα, δεν βρήκα πουθενά τόσο διχασμένες οικογένειες, όπως εδώ στην περιοχή των Πρεσπών. Ο αρραβωνιαστικός στο στρατό, η αρραβωνιαστικιά στο Δ.Σ.Ε., ο ένας αδελφός εκεί ο άλλος από εδώ.

Άλλωστε, μην πάμε μακριά. Δίπλα μας, είναι η Σκόπια με το στρατιωτικό νεκροταφείο των άσπρων σταυρών και λίγο πιο πέρα η απίστευτη τάφρος με τους 550; 600; αντάρτες σε έξι στρώσεις, ριγμένες με τις μπουλντόζες, άλλοι νεκροί κι άλλοι τραυματίες, ζωντανοί.

Τρομερό !

Πως τα καταφέραμε και φθάσαμε σε αυτόν ;

Αναμφίβολα, υπάρχουν ευθύνες κι από τις δυο πλευρές. Όχι όμως σύμφωνα με την εξ’ Αμερικής, σοφιστική θεωρία των λεγόμενων “Iσων αποστάσεων – ίσων ευθυνών”. Αυτό, δεν είναι η ιστορική πραγματικότητα. Υπάρχει πάντα μια αρχική σοβαρή αιτία και χρέος μας είναι να ξεκινήσουμε από αυτήν, που δημιούργησε τα παράγωγα.

Ας θυμηθούμε έτσι, επιγραμματικά :

Μετά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και μετά την γερμανική επίθεση στην Ελλάδα, όπου οι Έλληνες πολέμησαν σαν τους ήρωες, στην Ελλάδα, ήρθε η Κατοχή.

Ο βασιλιάς Γεώργιος εγκατέλειψε τον λαό του, μαζί με την Αυλή του, του πήρε και τον χρυσό του κράτους και έφυγε στο Κάιρο, να περάσει ήρεμα την Κατοχική “μπόρα”, υπό την προστασία της Αγγλίας. Εκεί, τον ακολούθησαν και οι ηγέτες, των τότε αστικών πολιτικών κομμάτων. Κι απόμεινε, ο λαός μας ορφανός κάτω από την πίεση των τριών κατακτητών, που τον εξόντωναν με την πείνα και την βαρβαρότητα τους. Όμως ! Ούτε στη φύση, ούτε στην κοινωνία, δεν υπάρχει κενό για πολύ καιρό. Κάτι, θα το γεμίσει. Αυτό έκανε το ΚΚΕ. Πήρε την πρωτοβουλία – προς τιμή του – να σώσει τον κόσμο από τη θανατηφόρα πείνα, δημιουργώντας την “Εθνική Αλληλεγγύη”, που έφτασε προς το τέλος της, γύρω στα 3 εκατομμύρια μέλη (σε πληθυσμό 7 εκατομμυρίων) με τα συσσίτια, τα ιατρεία κλπ. και, οργανώνοντας την Αντίσταση κατά των κατακτητών με το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ και το στρατιωτικό σκέλος της τον ΕΛΑΣ.

Η πρωτοβουλία είχε πανεθνική απήχηση, όχι μόνον στους κομμουνιστές, που τότε δεν αριθμούσαν πολλούς, αλλά, σε όλο το λαό, στον κάθε πατριώτη, που εμπιστευόταν τις οργανώσεις αυτές, γιατί, ο κομμουνιστικός τους πυρήνας είχε, όχι μόνον το αίσθημα της αυτοθυσίας, αλλά και μεγάλη συνωμοτική πείρα παράνομης δράσης, με αποτελέσματα. Κι έτσι, ένας ολόκληρος λαός, ξεσηκώθηκε για την απελευθέρωση της πατρίδας. Υπήρξαν και άλλες, τοπικές ή μη, διαφορετικές αντιστασιακές κινήσεις, όπως συμβαίνει πάντα στους ξεσηκωμούς και, ορισμένες αντιμετωπίσθηκαν λαθεμένα. Αυτά όμως όλα, δεν άλλαξαν τη ροή του πανεθνικού ξεσηκωμού. Το κίνημα της ΕΑΜικής Αντίστασης κυριαρχούσε και διευρυνόταν, όχι μόνον ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Η ΠΕΕΑ – κυβέρνηση του βουνού, με πρόεδρό της τον Σβώλο, έθεσε στο πρόγραμμα της την διεξαγωγή – εν καιρώ -δημοψηφίσματος – Δημοκρατία ή Βασιλεία. Κι αυτό, αποτέλεσε το κλειδί, γιατί η Αγγλία γνώριζε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν κατά της Βασιλείας, δια μέσω της οποίας διατηρούσε την κυριαρχία της στην Ελλάδα και, βοηθούμενη τώρα κι από την μοιρασιά της Γιάλτας με λυμένα τα χέρια της, έβαλε στόχο να εξοντώσει το εμπόδιο στην κυριαρχία της, που ήταν το Αντιστασιακό ΕΑΜικό κίνημα.

Στην δεξιά πλευρά του Καΐρου δεν χρειάζεται να ψάξουμε να βρούμε, έστω και έναν, στο ύψος του Εθνικού Ηγέτη, όλοι, άλλος πολύ, άλλος λίγο, κρεμασμένοι από τον Τσώρτσιλ.

Από την πλευρά της Αριστεράς, μεγάλη ατυχία. Ανίκανη η ηγεσία να διαχειριστεί σωστά το τεράστιο κίνημα, που η ίδια είχε δημιουργήσει και κατρακυλώντας από τη μια συμφωνία στην άλλη, έφθασε στην επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας που ισοδυναμούσε με προδοσία, σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού, που θυσιαζόταν υπέρ της πατρίδας και είχε κάνει τον τίτλο του Αριστερού να νιώθει περηφάνια και σεβασμό. Κι αυτό, τον Αριστερό τίτλο, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον καπελωθεί, να τον προσβάλλει και να τον εκμεταλλευτεί. Κανένας !

Στις 12-14 Φλεβάρη του 1945 έγινε η Βάρκιζα. Στις 3 του Μάρτη του 1945, δηλαδή μετά 14-15 ημέρες και 3 μήνες από την απελευθέρωση, ήρθαν στο σπίτι μας τα μεσάνυχτα τρεις της φασιστικής ομάδας του Σούρλα, με πήραν, με πήγαν στο δάσος με έδεσαν σε ένα δέντρο, πυροβολούσαν γύρω μου με κάτι γυαλιστερά ολοκαίνουργια πιστόλια, με σκοπό να με σκοτώσουν, αφού πρώτα θα είχα υποστεί τα μύρια τους. Είναι ένα θαύμα το πώς τους ξέφυγα και γλύτωσα. Έπιασαν εμένα – είχαν σκοτώσει άλλους πριν – μια μαθητριούλα, που δεν γνώριζα, ούτε από όπλα ούτε από κάτι το βίαιο, το μόνο, αμάρτημα μου, ήταν ότι ήμουν ΕΠΟΝίτισα και υπεύθυνη μιας Λέσχης νεολαίας με τμήματα ποίησης, θεάτρου με τον Ρώτα, ζωγραφικής (από εκεί ξεπήδησε ο ζωγράφος Θανάσης Φάμπας) και τμήμα μουσικής. Μετά από μερικές ημέρες κατακρεούργησαν τον πρώτο μου εξάδελφο[ii], 26 χρονών, την ημέρα του γάμου του. Όπλο δεν είχε ποτέ, ήταν απλώς στην οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης, για την ιατρική περίθαλψη των τραυματιών και του κόσμου.

Πότε κιόλας πρόφτασαν και συγκρότησαν αυτήν και τις άλλες φασιστικές παρακρατικές, που έγιναν μετά υπερκράτος, σε όλη τη χώρα και μας έσφαζαν; Όσο για εμένα, από το επίσημο κράτος μετά πήγα φυλακή, εξορία – προσέξτε το 1946 αυτά -απολύθηκα από Επιτροπή του ΟΗΕ σαν ανήλικη, αμέσως με ξανάπιασαν, τους δραπέτευσα και μετά …. η αξέχαστη κρυφοσυνάντηση με τους γονείς μου, μια ολάκερη νύχτα να βρούμε μια τρύπα σε όλη την επικράτεια να κρυφτώ, δεν την βρήκαμε και το’ σκασα στο βουνό, δηλαδή, πού αλλού θα πηγαίναμε εμείς οι Έλληνες – ενώ λιποθυμούσε η μάνα μου.

Κι έτσι, βρέθηκα εγώ στο βουνό, εγώ, που όταν έπρεπε να πέσει μια ντουφέκια στο θέατρο που παίζαμε, βούλωνα τα αυτιά μου κι έκρυβα το κεφάλι μου και το κυνηγητό τους με έστειλε να ζήσω τους τρομερούς κρότους των 136 ορειβατικών και των δυο πεδινών κανονιών, τις βόμβες των εκατοντάδων αεροπλάνων και της Ναπάλμ.

Γιατί τόσο μανιώδες κυνηγητό, όχι μόνον σε εμάς, αλλά στις χιλιάδες που πήραμε μέρος στον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας και της προκοπής του λαού μας;

Και γινήκαμε να ζούμε σαν τα αγρίμια, μέχρι που μαζευτήκαμε πολλοί και γίναμε σιγά – σιγά, στρατός.

Θέλω εδώ να ξεκαθαρίσω το πιστεύω μου :

Πολλές φορές, έχουμε ακούσει πως, αν δεν μας κυνηγούσαν και νικούσαμε, θα γινόμασταν Αλβανία κλπ. κλπ.

Πότε ; Ξέρετε, η ιστορία μπορεί να αναποδογυριστεί σε μια ημέρα, κι αυτοί που τα λένε αυτά, ανακατεύουν χρονολογίες. Το πιστεύω απόλυτα, πως ΑΝ τηρούνταν από την επίσημη τότε κυβέρνηση και αυτή ακόμη η συμφωνία της Βάρκιζας, που παρ’ όλες τις ασάφειες και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ είχε διατυπώσει την ελευθερία των Κομμάτων, του Τύπου, την δημιουργία Εθνικού Στρατού, με όλους τους καλύτερους αξιωματικούς, και αν είχε χρησιμοποιήσει το εξαίρετο επιστημονικό και πνευματικό δυναμικό της χώρας, θα είχαμε προχωρήσει σε μια καλή, δημοκρατική εξέλιξη, ανασυγκροτώντας την κατεστραμμένη χώρα μας.

Ήταν αδύνατο να γίνουμε τύπου Ανατολικού καθεστώτος, εφόσον η Γιάλτα μας έριξε στην σφαίρα της Αγγλίας. Ο Τολμπούχιν προελαύνοντας στα Βαλκάνια, σταμάτησε στα ελληνικά σύνορα και, όταν ο Ερυθριάδης του ΚΚΕ του ζήτησε έναν έστω Ρώσο φαντάρο για μπούγιο στους Γερμανούς, του είπε ΟΧΙ! Αυτά, έχουν αποφασισθεί από ψηλά. Πώς, λοιπόν, θα γινόμασταν Αλβανία κλπ. ;

Δεν την τήρησαν όμως, αλλά, αμέσως γέμισαν τις φυλακές και τα ξερονήσια και όταν οι φυγάδες, τα αγρίμια των βουνών έγιναν στρατός, πήρε φωτιά η μπάλα της πολεμικής διχόνοιας και έκαψε τη χώρα.

Εμείς οι Αριστεροί, έχουμε πολύ ψάξει και εντοπίσει να λάθη της ηγεσίας μας. Και την Αποχή, και τη διγλωσσία της και την υποταγή στον Σκόμπυ, και τα δούναι – λαβείν με τα τότε αδελφό κόμματα των Ανατολικών Χωρών, μπορεί να μην γνωρίζουμε όλη την αλήθεια, σε ό,τι αφορά την πίεση τους, για να αποτελέσουμε προπέτασμα τους, γνωρίζουμε και την ασυγχώρητη απόφαση για αυτοδιάθεση της Μακεδονίας, που έστειλε στον θάνατο μέσω των στρατοδικείων της Ελλάδας, δεκάδες παιδιά, που ήταν πιστά στο Κόμμα. Και θέλω εδώ να πω, αυτό που έζησα. Με τους Σλαβομακεδόνες συναγωνιστές μας ήμασταν αδέλφια και μείναμε αξεχώριστοι, με μέλη όμως της ηγεσίας τους, γιατί, είχαν δική τους οργάνωση στο ΔΣΕ, είχαμε πρόβλημα. Δούλευαν υπόγεια, καμία μπέσα, είχαν βλέψεις με κρυφοσυνεργασία με τον Τίτο. Κι όλα αυτά, το 1949, εδώ στο Βίτσι, στην πιο κρίσιμη περίοδο της σύγκρουσης. Η καθοδήγησή μας φοβόταν διάλυση μας και, γι’ αυτό έκανε και συλλήψεις, Σλαβομακεδόνων ηγετών και ίσως – λέω ίσως, αυτός ο φόβος να επηρέασε και την απόφαση του Ζαχαριάδη, περί αυτοδιάθεσης, απόφαση έξω από τα πιστεύω μας. Χρόνιο το θέμα το Μακεδόνικο και, βεβαίως, πρέπει να τακτοποιηθεί, αλλά όχι με τον εκβιασμό του NATO. Και τώρα, έχουμε το τρέμουλο μην και μας έρθουν με εθνικότητα Μακεδόνικη, όχι μόνον οι Σλαβομακεδόνες, αλλά και το 30% των Αλβανών των Σκοπίων. Αλλοίμονο !

Δεν αρκεί, όμως, να γνωρίζουμε τα λάθη μας και να ευχόμαστε “Ποτέ ξανά να μην ζήσει ο τόπος μας αυτό το κακό”, στα 70 χρόνια που πέρασαν, τι κάναμε για να διδαχτούν οι νέες γενιές από αυτά ; Κι όχι μόνον από τα λάθη, αλλά από τον ηρωικό μας αγώνα, που απελευθέρωσε την Ελλάδα από την Κατοχή κι έσωσε τον λαό της. Την γνώση μας αυτή, την κάναμε συμπεράσματα και δίδαγμα ; Έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία με μαρτυρίες και με ντοκουμέντα. Πόσοι νέοι τα έχουν διαβάσει ; Εκτός από τους κομματικά οργανωμένους, οι άλλοι τί ξέρουν ; Φοβόμασταν, ακόμα να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, για τον Εμφύλιο, Μην τυχόν και αναμοχλεύσουμε μίση. Καλά για τα πρώτα χρόνια, μετά την Μεταπολίτευση όμως ; Ταμπού, η πιο μαύρη σελίδα της νεώτερης ιστορίας μας. Ως πότε ; Και πώς θα τα μάθουν οι νέοι, για να διδαχτούν ;

Αυτό που με πικραίνει αφάνταστα, είναι, ότι ο Εμφύλιος επισκίασε, σχεδόν παράχωσε, το μεγάλο το Ιερό Έπος της Εθνικής Αντίστασης του λαού μας, Ποιά αναμόχλευση θα προκαλούσαν, αν έμπαιναν στα σχολικά βιβλία το αριστούργημα του Βάρναλη  “Το κελάηδημα της Τσίχλας”, το διήγημα “Αβυσσος” του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, ή το ολοκαύτωμα των τριών νέων της Καλλιθέας, πολεμώντας τους Γερμανούς και τόσα άλλα;

Και καλά, το επίσημο κράτος με τα κανάλια του και τα υπουργεία του δεν το έκανε και δεν το κάνει. Εμείς, όμως, γιατί δεν τα τυπώσαμε σε φυλλάδια, δεν τα διαδώσαμε με χίλιους άλλους τρόπους, στις συγκεντρώσεις και τα Πανεπιστήμια των νέων ; Γιατί τους στερήσαμε αυτή την πατριωτική περηφάνια ; Γιατί τους αφήσαμε στην άγνοια ;

Παρακολουθούσαμε στην ΕΡΤ 3, για την οποία έχω να πω ότι έχει κάνει πολλές προσπάθειες για να σπάσει την απόλυτη σιωπή, την εκπομπή “Κυριακή στο χωριό” στην παλιά της έκδοση. Παντού, όπου κι αν πήγε, πουθενά δεν αναφέρθηκε στην περίοδο της Κατοχής και τον αγώνα των ντόπιων ενάντιά της. Θαρρείς, και δεν έγινε Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και Κατοχή για την ΕΡΤ 3. Μας σόκαρε ιδιαίτερα η εκπομπή στο Νιοχώρι της Καρδίτσας. Η λίμνη Πλαστήρα όταν έγινε, σκέπασε με τα νερά της ένα μεγάλο κομμάτι γης, όπου ήταν το μεγάλο αεροδρόμιο των συμμάχων, τον καιρό της Κατοχής, από όπου, πηγαινοέρχονταν οι συμμαχικές αντιπροσωπείες. Το αεροδρόμιο το είχε αναλάβει ο ΕΛΑΣ να το καμουφλάρει και να δίνει τα σινιάλα. Στην εκπομπή, μίλησαν ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος, ιστορικοί και παπάδες αναφερόμενοι στην ιστορία του τόπου από την αρχαιότητα, από το 1821, για τα θρησκευτικά έθιμα και τις εκκλησίες, είπαν – είπαν και μετά … οι πίτες, οι σούβλες και, προπαντός, τι ωραία ψήνονται τα ψάρια της λίμνης. Για τον βυθό της, όμως, και την ιστορία του, τίποτε. Ούτε, για το λίγο πιο πάνω, Μοναστήρι της Πέτρας, όπου ήταν το Κεντρικό Παράνομο τυπογραφείο του θεσσαλικού αντιστασιακού Τύπου και όπου οι Γερμανοί είχαν ντουφεκίσει καλόγερους. Τσιμουδιά !

Αλήθεια, ντρέπονται οι ντόπιοι, των αγωνιστών τους την ιστορία; Αν βέβαια, υπήρξε αεροδρόμιο του NATO, θα το είχαν προβάλλει. Διερωτώμαι: Πόσα από τα νέα παιδιά, όχι όλης της Θεσσαλίας, αλλά, της κοντινής Καρδίτσας και των Τρικάλων τα ξέρουν αυτά; Γι’  αυτό, βλέπουμε σήμερα γύρω μας, στην συντριπτική της πλειοψηφία, η νέα γενιά να είναι ανιστόρητη γενιά, που δεν βρίσκει ένα βάθρο για να πατήσει. Κάλεσα, τελευταία, το EXPRESS SERVICE για το αυτοκίνητο μου. Ήρθε ένας νεαρός. Κι όταν άκουσε ότι κάτι είπα στα ρωσικά και του είπα ότι ήμουν πολιτικός πρόσφυγας, μου είπε ότι είναι κι αυτός, από οικογένεια ανταρτών.

-Δε μου λες, μου λέει, τί απόμεινε από τον αγώνα σας, μπορείς να μου πεις ;

-Στην ιστορία, έμεινε ότι η γενιά μας απελευθέρωσε την πατρίδα κι έσωσε τον λαό, του

είπα.

Δεν έμεινε ικανοποιημένος.

Στην διπλωματία διδάσκεται, όταν δεν έχεις καθαρά πειστικά επιχειρήματα, αντιστρέφεις το ερώτημα.

-Εσύ, του είπα, θα μου πεις τί απόμεινε, εσύ είσαι ο δέκτης, δεν είναι δική μου εποχή.

-Εγώ ; Εγώ και όλοι εμείς είμαστε για κλάματα, είμαστε στον πάτο, εγώ τρέχω να ταΐσω δυο άνεργα αδέλφια. Κι ύστερα τί ξέρω; ούτε τι θέλατε να κάνετε, ξέρουμε, ούτε καλά -καλά, γιατί, κυνηγήθηκαν ο παππούς και η γιαγιά μου, δεν ξέρω.

-Ψάξε, του λέω, να μάθεις, δική σας είναι η εποχή, πάρτε την στα χέρια σας.

Μεγαλώσαμε, η δική μου γενιά έφυγε και εμείς οι λίγοι, είμαστε τα απομεινάρια της. Μεγάλωσαν και οι μετά από εμάς. Ωριμάσαμε. Η ζωή ανηφορική, αλλά, προχώρησε. Κάναμε νύφες και γαμπρούς και συμπέθερους, χωρίς να τους ρωτήσουμε από πριν τι ψηφίζουν. Αφήστε που τώρα, μας ενώνει ο ίδιος πάτος του πηγαδιού της πολύπλευρης κρίσης, της οικονομικής ανέχειας μας, της ηθικής κατάπτωσης, μέχρι τον χυδαίο εκτροχιασμό ορισμένων τηλεοπτικών καναλιών, χωρίς να ξεσηκώνεται, έστω μια μερίδα του πνευματικού μας κόσμου, αλλά, ούτε και μια από τις προοδευτικές νεολαιίστικες οργανώσεις, για να περισώσουν την αξιοπρέπεια των νέων.

Καιρός να αλλάξουμε ρότα. Να γίνουμε δημόσια, ανοικτά ειλικρινείς. Να θέσουμε στο επίκεντρο μας σαν στόχο, την από πάντα εθνική μας αδυναμία να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Είμαστε επιρρεπείς προς την διχόνοια. Όχι μόνον δεν σεβόμαστε, αλλά ούτε καν ανεχόμαστε την διαφορετική από εμάς άποψη.

Εδώ, χρειάζεται μια επανάσταση, κατά τον τρόπο που την έκανε μεταπολεμικά η Ιαπωνία, για να πετύχει την απόλυτη ποιότητα των προϊόντων της, αρχίζοντας από την διδασκαλία στα νηπιαγωγεία. Αυτό μας χρειάζεται και, άμεσα.

Από την πλευρά όμως της Δεξιάς – αναφέρομαι διαχρονικά στη Δεξιά, περιμένουμε μια εξήγηση : Τί της χρειαζόταν η δημιουργία των παρακρατικών οργανώσεων και ομάδων; Γιατί, τις έκανε και τις όπλισε και τις εμφύσησε με τέτοιο μίσος ενάντια στους αγωνιστές της πατρίδας; Για ποιό λόγο μάζεψε όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, τους συνεργάτες των Γερμανών και ό,τι πιο άγριο και καθυστερημένο βρήκε, που δεν αρκούνταν να μας σκοτώνουν, ήθελαν πρώτα να μας μακελέψουν – τον Βιδάλη τον κατακρεούργησαν – για να ικανοποιήσουν τα κανιβαλικά ένστικτα τους.  Η Δεξιά εξουσία τα είχε όλα, φυλακές, εξορίες, στρατοδικεία, χαφιέδες, όλα δικά της ήταν. Τους παρακρατικούς, τί τους ήθελε, που αποτέλεσαν με την βαρβαρότητα τους μια, αν όχι την κύρια, ευθύνη για τον Εμφύλιο; Σε αυτό το ερώτημα θέλει, δεν θέλει, πρέπει να απαντήσει.

Σήμερα, πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις, πρέπει να αφουγκραστούμε το υπόκωφο ιστορικό μήνυμα των χιλιάδων θυσιασμένων του τραγικού Εμφυλίου και να φροντίσουμε να δημιουργηθεί στο Βίτσι, ειδικά στη περιοχή της Πρέσπας ένα ιστορικής μελέτης Πανεπιστημιακό Παράρτημα, ή ένα Κέντρο Έρευνας της μελανής αυτής περιόδου της χώρας μας.


[i] Σημ.Γ.Γ. Ο τυφώνας Κατρίνα ήταν ένας από τους πιο πολύνεκρους και καταστρεπτικούς τυφώνες του Ατλαντικού, το 2005. [ii] Σημ.Γ.Γ. Στον ξάδερφό της αναφέρεται το διήγημα με τον τίτλο ‘Ετος 1946 στο βιβλίο “Οι αγάπες του πολέμου”.

Tags: , , , , ,

3 Responses

  1. Ο/Η Νικόλαος! λέει:

    Κρίμα που ήρωες θυσιάστηκαν τζάμπα για δίψα εξουσίας άλλων! Πολλοί αγνοί και σωστοί Έλληνες και από τις δύο πλευρές πολέμησαν και σκοτώθηκαν για την πατρίδα ! Το άρθρο που διάβασα λέει αλήθειες που πονάνε αλλά αυτό έγινε δυστυχώς, ελπίζω ποτέ πια να μην περάσουμε τα ίδια γιατί αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη! Μακαρια της, εύχομαι να συναντήσει τους φίλους συγγενείς και συντρόφους της σε μια άλλη διάσταση!

  2. Ο/Η Ioannis Bougas λέει:

    Σας παρακαλώ πολύ, αν έχετε την καλωσύνη, ποιό ήταν το χωριό της Κατίνας Λατίφη;

    Είναι ακόμη εν ζωή; Θα ήθελε να δώσει τη μαρτυρία της;

Γράψτε απάντηση στο Νικόλαος! Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *