Τα ξύλα, ο γάιδαρος και οι φορτωτήρες!

Η σχέση της οικογένειάς μου με το ξύλο είναι πολύ παλιά. Ο παππούς μου ήταν μαραγκός. Το ίδιο και οι τρεις γιοί του. Ο προπάππος μου, είναι αλήθεια, δεν ξέρω πόσο είχε ασχοληθεί με την κατεργασία του ξύλου, αλλά ξέρω πως ήταν ένα είδος “κτηματία” στο ορεινό χωριό μας και έμεινε γνωστή μια τοποθεσία ως “Λόγγος του Γούσια”.

Η δική μου επαφή με το ξύλο άρχισε κατά την νηπιακή μου ηλικία, όταν πήγαινα στο εργαστήρι του πατέρα μου και του θείου μου και μάζευα διάφορα μικρά ξύλινα απομεινάρια για να φτιάξω “καλυβάκια”. Ο φόβος μου, γυρίζοντας στο σπίτι, ήταν να μη συναντήσω στο δρόμο τα παιδιά, όταν “απολούσε” το σχολείο, γιατί μου έτυχε μια-δυο φορές και μου τα πήραν! Η τελευταία ενασχόληση θα ήταν, προφανώς, η βοήθεια στην κοπή και το κουβάλημα των καυσόξυλων από το δάσος.

Ενδιάμεσα όμως, υπήρξε κάτι που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις σκέψεις μου και στους προβληματισμούς μου.Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσων χρονών ήμουνα. Είχαμε πάει στο δάσος με τους γονείς μου και κόψαμε έναν έλατο. Τον ξεκλωναριάσαμε, τον κουντουριάσαμε (κόψαμε δηλαδή τον κορμό του σε κούτσουρα με ένα χειροπρίονο που το λέγαμε κουντουριαστή), ετοιμάσαμε κι ένα φόρτωμα να κουβαλήσουμε με τον γάιδαρο και ήρθε η ώρα για να φύγουμε. Για να φορτωθούν τα ζώα, είναι απαραίτητες οι φορτωτήρες. Πρόκειται για δύο ξύλα στο ύψος περίπου του ζώου, που στο επάνω τους άκρο έχουν μια διχάλα για να στερεώνεται η τριχιά απ’ το σαμάρι.

Φορτώσαμε τον γάιδαρο και ο πατέρας μου ακούμπησε τις φορτωτήρες στην τρακάδα με τα κλωνάρια (τρακάδα είναι η τοποθέτηση πραγμάτων, κυρίως ξύλων, σε σειρά) και κινήσαμε να φύγουμε.-Μπαμπά, του λέω, γιατί δεν παίρνουμε τις φορτωτήρες μαζί μας; Θα μας τις κλέψουν!-Μην ανησυχείς, μου απαντά, μπορεί να μας πάρουν όλα τα ξύλα, αλλά τις φορτωτήρες θα τις αφήσουν εδώ. Και πριν προλάβω να ρωτήσω γιατί, μου εξήγησε, ότι όποιος πάρει τις φορτωτήρες θα κάνει κορίτσια! Ο πατέρας μου δεν τα πίστευε αυτά, αλλά μου εξήγησε ότι κάποιος σοφός άνθρωπος το σκέφτηκε και το διέδωσε, γιατί δεν είναι εύκολο κάθε φορά που έρχεσαι στο δάσος ή στο χωράφι να φορτώσεις, να έχεις τσεκούρι μαζί σου και να ψάχνεις να βρεις τα κατάλληλα ξύλα! Και τα κορίτσια, όπως είναι γνωστό, είναι μεγάλο βάρος για την οικογένεια, γιατί για να παντρευτούν θέλουν προίκα!

Ήξερα από τα παιδιά της γειτονιάς μου, ότι δε έπρεπε να τρώμε απ’ την ώρα που κόντευε να βασιλέψει ο ήλιος γιατί θα πεθάνουν οι γονείς μας (!) (και τι θα τρώγαμε ξανά το βράδυ;) ήξερα ότι δεν πρέπει να τρώμε αυγά γιατί θα γκαβωθούμε (περίσσευαν τα αυγά; έπρεπε να αγοράσουμε μ’ αυτά σπίρτα και σαπούνι απ’ το μπακάλικο!), έμαθα τότε λοιπόν, ότι δεν πρέπει να πειράζουμε και τις φορτωτήρες!

Είναι αλήθεια πως στο σπίτι μας δεν εφαρμόζονταν τίποτα απ’ αυτά, όμως με προβλημάτισαν ακόμα και τότε που ήμουνα παιδάκι και πολύ περισσότερο, φυσικά, όταν μεγάλωσα, για το πώς οι κοινωνίες, οι οικονομίες και οι θρησκείες εφεύρισκαν τρόπους και θέσπιζαν άγραφους κανόνες για να προστατευτούν και να επιβληθούν!